Za nami warsztat psychologiczny o relacji… inspirowany powstaniem piosenki We are the world w dokumencie Najwspanialsza noc w historii popu.
Studenci psychologii otrzymali od wykładowcy informacje o planowanym wydarzeniu na zajęciach, bez udziału mediów społecznościowych, reklamowania, namawiania. Wiedzieli, że ma powstać coś ważnego, ciekawego.
„Zależało nam na motywacji wewnętrznej każdej osoby.
Nie wiedzieliśmy, ile będziemy potrzebować czasu na realizację naszego projektu.
Nie wiedzieliśmy, co dokładnie przyniesie spotkanie i czy uda się złapać flow.
W umówionym miejscu, naszym historycznym Patio, zaczęliśmy się gromadzić o godzinie 20.00, nie wiedząc, kto przyjdzie, ile nas będzie, czy się uda, jaka będzie energia.
Na myśl o planowanym wydarzeniu czułam wielką radość i ekscytację, mając w sobie wiele nadziei i naturalności dziecka” – wspomina Ola Malec-Nowogórska.
Piosenka We are the world była punktem centralnym wydarzenia, była cały czas obecna w tle. Przeżyliśmy wiele pięknych momentów egzystencjalnych, doświadczyliśmy bycia i istnienia w grupie, wychodzenia ze strefy komfortu, współdziałania i wyrażania siebie, bycia z innymi i porzucania roli lidera w szeroko rozumianym psychologicznym i filozoficznym kontekście.
Był to warsztat o byciu z i byciu pomimo.
Była radość, wzruszenie, zmiana miejsc i zmiany zdania, taniec, śpiew, odwołanie do przeszłych doświadczeń w tu i teraz, praca z symbolem i intencją.
Przed nami podsumowanie wrażeń. Mamy głęboką nadzieję, że spostrzeżenia i wnioski uczestników wydarzenia zainspirują innych do organizowania podobnych akcji relacyjnych w większej społeczności.
Zachęcamy do czerpania z doświadczeń naszych wrażliwych, kreatywnych studentów psychologii AHE.
Dla nas to doświadczenie zaowocowało potrzebą tworzenia tematycznych spotkań uczelnianych, których celem będzie poszerzanie i wzbogacanie praktycznego aspektu nauki zawodu, a zarazem pogłębianie świadomości i budowanie kompetencji społecznych, kluczowych w życiu i wykonywaniu zawodu psychologa.
Dziękuję AHE za umożliwienie mi realizacji tego pomysłu, za wsparcie i zaufanie – przede wszystkim Pani Dziekan Joannie Paul-Kańskiej, a także wszystkim, którzy w myślach i działaniach wsparli naszą akcję – mgr Ola Malec-Nowogórska.
Nikodem, Oliwia, Piotrek i Olaf to osoby spoza uczelni, które przygotowały relacje z tego wydarzenia oraz pomagały w organizacji i przebiegu spotkania.
A teraz niech się dalej dzieje… to, co dobre, to, co lepsze.
Bo jak stwierdził Carl Rogers: „Nie zdarza się często, by osobiste spotkanie odbywało się tak głęboko i wzajemnie, ale jestem przekonany, że jeśli nie zdarzy się od czasu do czasu, nie żyjemy jak ludzie”.
A więc żyjemy jak ludzie.
